Brüksel Brüksel
Brüksel, evet
hava soğuk. Güneş de bizim buralarda çöreklenmiş
oralara nedense hiç gitmiyor🌞
Ah! dedim keşke güneşin bir tek pırıltısını
kızıma götürebilseydim sevincinden uçardı herhalde…
Neyse güneş yok, hava kapalı ama insanlar pek bi eğleniyor sokaklarda. Festivaller, konserler, sergiler… ha bir de gündüzleri hemen sokak başlarında grup halinde slogan atanlara rastlıyorsunuz sıklıkla. Kısaca gündüzleri slogan sesleri pankartlar protesto yürüyüşleri, geceleri bağırış çağırış alkışlarla eğlence. Kafeler restoranlar dolu. Yaşlısı genci serin ve kapalı havaya yağmura aldırmadan hep hareket halinde. Şehir hep yürüyor koşuyor gibi. Bu arada sokaklarda serbest dolaşan hayvan yok. Ama herkesin elinde bir köpek.🐕🦺
Allah’ım inanılmaz bir festivale götürdü beni. Geleneksel olarak her iki yılda bir yapılan bir
geçit Töreni,
Brüksel'deki birçok farklı kültürü, topluluğu ve bölgeyi birbirine bağlamak
amacıyla kurulmuş Zinneke Derneği’nin aynı isimle anılan festivali.Tabii ki çok yaratıcı. Her
seferinde bir konu belirleniyor ve o konuda iki yıl boyunca her mahalle halkı
birlikte amatörce yaratıcı bir gösteri hazırlıyormuş. Yaratıcı ve katılımcı karnaval tarzı bir geçit
töreni. Ayrıca bir ilginçliği de bu neredeyse insanı dışlayacak hale gelen karmaşık teknolojik gidişata başkaldırı olarak hazırlanan bu koreografik gösterilerde sadece insan emeği ve insan sesi olacak. Yani yüzde yüz insan emeği. Bu
seneki konu Plaizir. Fransızca ’da Zevk demekmiş. Her şeye rağmen zevk almak
üzerine gibi bir tema. Aman Allah’ım. Uzun bacaklı adamlar, cüceler, yaşlı
cadılar, tuhaf müzik aletlerini çalan karnavalesk tipler, akrobatlar… Zevk ve zevk alma üzerine temalandırılmış
sürrenal bir geçit töreni. İnanılmaz. İnsanlar neşe içinde. Çocuklar ellerini çırpıyor.
İnanır mısınız sanki köpekler bile gülüyordu.😀 Bir heyecan, bir renk cümbüşü, bir neşe… Saatlerce
… Sanki burası dünyanın bu hüzünlü haline inat renkli bir masal ülkesi olmuş. En
azından bu festival boyunca. 
Bir diğer gece oranın en büyük en eski tarihi opera binasına gittik. 1500 kişilik ve tıklım tıklım dolu. Biletler de öyle ucuz filan değil (tabii ki bizim para pul olduğu için) bu program da iki yılda bir yapılan en başarılı genç müzisyenlerin amatör hayattan profesyonelliğe geçerlerken attıkları bir adımın yarışmasıymış. Adı (queen elisabeth competition Violin 2024| Brussels) .Bizim gittiğimiz gece iki tane genç sanatçının keman resitalini dinledik. Alkışlar alkışlar. Büyülü tarihi bir mekân. Belçika kraliçesinin locası. Kraliçe ve kralın salona girişi. Ayakta alkışlar. Kraliçe ve kralın sanatçıları ayakta alkışlaması. Kısaca görkemli bir sanat gecesi. 🤗
Bir
gün sonra güzel kızım beni Bozar Sanat Merkezi’nde “Histoire de Ne Pas Rire" (Gülmemenin Tarihi)
isimli müthiş bir sergiye
götürdü. Sürrealizm sergisi. Belçika
gerçeküstücülük sanatının başlangıcından bugüne kadarki eserleri sergilenmiş. Belçikalı
meşhur hepimizin bildiği Bu Bir Pipo Değildir ’in yaratıcısı René Magritte’in, ve diğer Belçikalı sürrealist ressamların tabloları. Belgesel
videolar. Fotoğraflar. Sürrealizmin o tuhaf figürleri ve uçuşan renkleriyle coşkuyla
karışan zihnim.😲 Tabii ki neredeyse
kocaman bir gün ayrılabilecek sergiyi her zaman olduğu gibi zaman darlığı
nedeniyle yaklaşık iki saatte hayranlıkla ve heyecanla gezdik.
Bu keyifli geçen yolculuğumun sonunda evime döndüğümde bir arkadaşıma yazdım. Evet güzel bir zaman dilimiydi. Keman resitali. Sokak festivali. Sergi. Şarap. Ve tabii ki soğuk ve yağmur da var.🙄 Türkiye’de sadece güneş var. Güneşine kurban olduğum ülkem.🌞🕶🌻
Evet
ya. Bizim de güneşimiz ve mavi masmavi gökyüzümüz var.
Sevgili güneş biraz da oralara gitsen.😂 Bize de bu kadar abanmasan diyorum. Biraz gezip tozsan.😂 Oralarda dört gözle bekleniyorsun.
Feride Cihan Göktan
Haziran 2024
