Güneşe Denize Ağaca Bakmayan Çocuklar

                               Güneşe Denize Ağaca Bakmayan Çocuklar

Lütfen bu başlığı unutmayın!

Bostanlı Karşıyaka tramvayı.   İçeride çoluk çocuk, genç, yaşlı… Kısa süreliğine hep birlikte güzel bir yolculuk yapıyoruz. Klima çalışıyor. Çok bir kalabalık da yok. Herkesin keyfi yerinde yani…  Hatta müzik yapan bir genç, hüzünlü aşk şarkıları söylüyor. Ben de ayaktayım iki durak sonra ineceğim telaşıyla. Hemen karşımda güzel ve bakımlı bir çocuk bebek arabasına kurulmuş. Muhtemelen 3,5- 4 yaşlarında. Annesi onu camın yanına yerleştirmiş ki dışarısını görsün diye.  Kendisi de ayakta arkasında duruyor. Hemen bebek arabasının yanında da konuşmalarından anladığım bir arkadaşı oturuyor.  Ben de onlara bakıyorum. Çok ilginç çünkü.  Çocuk elinde kocaman bir telefon tutuyor ve küçük tombik parmakları ekranın üzerinde, gözü ekranda, ağzı hafif açık. Annesi arkasında çığlık çığlığa…

“Ardacım bak nerelerden geçiyoruz?”

Arda da hiçbir cevap yok. Hiçbir hareket de. O sadece telefonuna bakıyor. Annesi  arkadaşına sesleniyor bu sefer. 

 “Biliyor musun ben ilk defa İzmir’i görüyorum. Ne güzel şehirmiş burası!” Kadın heyecanlı,  çocukta tık yok. Tramvay biraz daha yol alıyor. İnenler ,binenler.

 Kadın,  “Aaa.. Arda’cım bak, vapura bak… Görüyor musun? Bak ilk defa vapur görüyorsun sen.” Çocuk yine hiç oralı değil. Annesinin dediği yöne şöyle bir bakıyor. Yine yüzünü aşağıya döndürüyor. Güzel tombik  parmaklar ekranın üzerinde,  kendinden geçmiş. Kendi dünyasında. Dünyayı görmüyor yani.  En sonunda annesi çıldırdı, eğildi ve telefonu kaptı elinden.  Tabii ki çocuk çığlık çığlığa…

Durum budur. Evet, durum budur.  Ben öyle bakakaldım. Tramvaydan inerken Kaz Dağları için yazan çizen koşturanların en gencinin kaç yaşında olduğunu düşündüm ve ellerinde  telefon ile doğmuş, hiç etrafına bakmayan  gözü hep telefonda olan yeni bir neslin bugünkü  gençliğe neredeyse bir on yıl içinde  yaklaşıyor olduğunu. (danıştığım arkadaşlarımla birlikte bu akıllı telefonların bebeklerin hayatına girmesinin ortalama 5-8 yıl arasında olduğuna  karar verdik) Bu  çocukların  en büyüğü  şimdi 8 yaşlarında olmalı… Yani doğumdan itibaren ellerinde cep telefonu olanlar. Bir yaşında bir çocuğun annesini emerken çizgi film seyrettiğini gördüm ben.  Tabii ki felaket bu… Neden? Çünkü biliş ileri zihinsel süreçleri içerir. Psikomotor gelişimin ve zekanın önemli bir komponenti de doğaya ilişkin kapasitesidir.Yani yaşayan canlıları çevreyi ve doğayı dokunarak, görerek ve koklayarak tanıma, onları belli karakteristik özelliklerine göre sınıflandırma ve diğerlerinden ayırt etme yeteneğidir. Oysa şimdilerde  aya, güneşe, denize,vapura bakmayan çocuklar var.😢 Bunların mı çevre bilinci gelişecek? Bunlar mı daha güzel bir dünyayı düşünecek? Çok üzücü çok…

Tramvaydan inince doğru deniz kenarına gittim. Gözümü diktim denize. Dalgalar birbiri ardına kayaların üzerinde köpüklerini bırakarak parçalanırken martılar süzülüp süzülüp pikeye geçiyorlar ve tekrar yükseliyorlardı.Dalgaların hışırtısı ve güneşin kızıllığına karışmış alabildiğince mavi. Ayy, dedim kendi kendime, çok şükür ki denize, dalgalara, martılara bakmasını biliyorum.İçimde büyüttüğüm bu çocuk sevinciydi Arda gibilerde olmayacak olan.

Güneşe  Denize Ağaca Bakmayan Çocuklar… Bu dünyaya yabancı.  Tabii ki dünya da onlara yabancı olacak. 

                                                                                                                Feride Cihan Göktan

                                                                                                       Ağustos/ 2019