Acı deniz olmuş. Dalga dalga
bütün ülkeyi kapladı. Elimiz yüzümüz içimiz dışımız acıya bulandık hepimiz. Çok
şiddetli ardı ardına iki deprem. Asırlık Antakya Kalesi yıkılmış. Daha ötesi
yok. Tarih yerle bir. Binlerce insan enkaz altında. Binlerce ölü çıkarıldı daha
da çıkarılacak. Gözyaşları sel. Aileler evler paramparça. Bu manzara ne anlatılabilir, ne de
yazılabilir? Sadece hissettiklerimiz var. İçimizde derinlerden çok derinlerden
gelen ah nidaları. Ah! Ah! Sanki bu felaketi başka bir kelime özenle kurulmuş
en edebi bir cümle anlatamayacakmış gibi. Anlatamaz zaten. Ah! Ah! Ne oldu
böyle? Başka bir cümle başka bir kelime bulamıyorum ben.
Öfke, üzüntü, bağırma, çağırma bu
arada olay yerine cansiperane koşturanlar. Toz duman içinde her şey. Kaç
arkadaşım kaç meslektaşım sahada. İyi ki böyle iyi insanlar var. Sadece acıyı
ekrandan seyredip klavyeleri ile ortak olmayıp bizzat o cehennemim içine
girmeye gidiyorlar. O ateşin içine..
Sessizlik. Felaketi görmek en azından bir çare olmak için sessizlik. Enkaz alanlarında istenen kısa süreli bir sessizlik gibi. Bir felaket karşısında önce bir durulur, bir susulur. Yok, herkes hepimiz çok konuşuyoruz, çok biliyoruz ve aniden kendimizi bu korkunç olayın sorumluluğundan “biz masumuz” diye sıyırmaya çalışıyoruz. Oysa birazcık sessiz olmaya çalışsak daha derinden gelen seslerimizi duyacağız ve daha akıllıca sorgulayacağız. Hiç olmazsa şu felaket şu acı şu yangın biraz olsun şiddeti azalsın. Sahaya koşturamıyorsak en azından yaralarımızı sözle sohbetle gözyaşımızla saralım. Yunanistan’ın Türkiye deprem haberi için yaptığı klibi seyrederken hıçkırıklarla ağladım. Yaralarımıza dokunan kardeşliğimizi hissettiren o duygusallık, o bağırtılı ağlamamla sanki beni bir an olsun hafifletti. Ağladım, ağladım.
bütün iletişim kanallarımız nefret dolu
yalan yanlış iletilerle dolu. (doğrular da olabilir ama böyle zamanlarda yalan daha çok ) ama nefret hepsinde var. Arada ölüm var arkadaşlar! birileri can çekişiyor toprak altında. Biraz sessiz olalım. Acıyı duyalım paylaşalım birlikte
ağlayalım. Sonra nasıl olsa hesaplar kitaplar açılacak. Gerçi ne yazıktır ki bu
korkunç olayın üzerinden kısa bir süre sonra, çok çok eminim, yine her şey
unutulacak yine herkes rant peşine, para peşine tüm aç gözlülüğü ile
koşturacak. Bunu biliyorum. Çünkü cehalet, ahlaksızlık, kötülük kol kola vermiş
geziniyor bu ülkenin topraklarında.
Bütün bunları bilerek şimdilik
biraz sessizlik diyorum. En azından felaketi daha derinden hissedelim ki
unutmayalım. Lütfen biraz sessiz olun. Çok çok üzücü günlerden geçiyoruz.
Ölüyoruz daha ötesi var mı ya? Bir aile olsak ne yaparsınız? ölünüzün başında
kavga mı edersiniz?
Bir arkadaşım yazmış iletisinde:
“İktidar, yurttaşlarımız, yakınlarımız, arkadaşlarımız ve ruhlarımız göçük
altında… geçmiş olsun demek adetten…” diye…
Geçmiş olsun.
Feride Cihan Göktan
9 şubat
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder